Interview Zonder Stempel Op Toernee – 11 mei 2020
Arnold Boekhoff interviewt Jess Meijer
Jess, waar woon jij?
In Amsterdam.
En hoe oud ben je?
Ik ben 94 jaar (Jess is 49 jaar).
Door psychologische testen ben ik er achter gekomen dat ik functioneer als een 18 jarige.
Wat voor soort Kleding draag jij het liefst?
Verschillend en waar we naar toegaan.
Mannelijk en Stoer.
Ik hou die van uitdagingen heerlijke mannelijke persoonlijkheid tegen over me.
Ik kan ook in een sjiek pak verschijnen.
Als ik heerlijk thuis bent heerlijk in mijn pyjama te lopen.
Alles nee, niet de hele dag in mijn pyjama, er vroeg iemand aan mij loop je de hele dag dan in je pyjama nee, ik heb een hond die uit gelaten moet worden, die ga ik echt niet in mijn pyjama uitlaten.
Ook ga ik niet in mijn pyjama naar buiten toe, nee ook al is het een rot dag gewoon elke dag me aankleden
Ook zitten we in zo’n rare tijd dan wordt het alleen maar saaier en dat is waar.
Ik vind wel dat je het heel mooi oplost op die manier.
Van welke Muziek hou je het meest?
Alle soorten muziek van klassiek tot rock en hoe je daarbij voelt.
Vertel eens meer over jouw muziek keuzes?
Laat ik het zo vertellen ik doe Creatief op Muziek daarvoor gebruik ik meestal klassieke muziek voor.Op de noten ga ik schilderen.
Dat doe ik dan samen met een begeleidster.
Met deze tijd ben ik bezig op muziek schilderen, de tijd aan overwinnen zeg maar.
Hoe ervaar je deze perioden in Corona tijd?
Als ik terug kijk wat een angst en waarschijnlijk wat nog niet is vast gesteld, ik heb chronische bronchitis een vriendin zei tegen mij: misschien is het wel corona er is niet getest in die perioden.
Ziek twee weken uit is er gezegd.
Ik heb de hond naar Gwen gedaan, ik voelde mij echt niet lekker.
Hoe moet het dan in deze situatie om hier mee om te gaan?
Ik heb het een tijdje moeilijk gehad, dat ik niet naar mijn ouders toe kon.
Mijn vader wilde ik niet tot last zijn.
Die bracht elke keer eten die woont hier om de hoek.
Bracht ook de boodschappen, dat is voor mij niks want ik hou niet van afhankelijk zijn.
Dat merkte ik wel om afhankelijk van andere te zijn.
Ook dat gaat gelukkig beter.
Ik kan alles weer zelfstandig naar de winkels toe.
Die angst heb ik gelukkig overwonnen heel goed.
Ik heb nu nog wel eens even aan het denken dat mensen geen afstand houden; doe de boodschappen snel er graag weer uit de winkels.
Voor de rest gaat het in principe wel goed.
Ik mis het heel erg om samen te zijn
Dat is het grote gemis dat je niet met iemand samen bent.
Ik zie nu wel dat ik andere afspraken maakt bijvoorbeeld met wandelen.
Als je wel die andere halve meter aanhoudt.
Het is gewoon het belangrijkste.
Voor de rest mag ik weer iemand zien.
Die weer bij je naar binnen mag.
Ook dat is fijn, zekers.
Het enige wat ik mij mijn ouders doe is Spikey naar boven gooien.
Gooien! Arm beest! Dat meen jij niet dit is een grapje.
Ja, natuurlijk is dat een grapje.
Dan drink ik even snel een kop koffie en dan ben ik eigenlijk alweer weg.
Het is dat we even elkaar zien.
Dat is toch goed.
Mijn moeder heeft het ook nodig want ze kwakkelt ook best wel een beetje.
Ik heb hun nodig en zij hebben mij nodig.
Ik ben Mantelzorger voor hen en zij voor mij.
Ja, dat is waar ja, Doe je goed.
Eén uurtje dagbesteding in week mag ik daar naar toe.
Wel een contact moment.
Muziek quiz gedaan.
Ik mis al mijn vaste activiteiten in de Kastanjehof.
Bloemschikken en sporten mis ik het meest.
Mijn ritme is daarmee ongecontroleerd geen vast systeem.
Hoe ervaar je dat je geen mensen kunt ontmoeten?
Gelukkig is er toch contact met beeldbellen.
De steun van mijn cavia geeft mij veel kracht ook de hondjes helpen mij krachtiger te staan.
Ik heb altijd een hondje nodig om mijn angsten te overwinnen.
Bij sommige bijeenkomsten, zoals van Transman in Amsterdam Oost, is het probleem dat het niveau van de andere bezoekers vele malen hoger is dan het mijne.Ook al ben je met gelijkgestemde mensen, de communicatie is dan toch een stuk lastiger.
Je hebt mee gedaan aan de Ambassadeurstrainingen van Zonder Stempel, wil je daar iets meer over vertellen?
De training was spannend omdat je niet weet wie er allemaal in de groep zit.
Wat ik mooi vond is dat iedereen die er was zich veilig en vertrouwd voelen om hun eigen coming out verhaal te vertellen.
Wat ik geleerd heb is dat je zelf mag zijn en dat je er vooruit mag komen dat je een LHBTI persoon bent, bespreekbaar maakt binnen landelijke organisaties.
Wat ik jammer vind is door de Corona mijn gesprek die ik aan had gevraagd binnen een organisatie niet door kon gaan.
Het is jammer dat ik niet weet wanneer het gesprek van mijn ambassadeurschap gaat plaats vinden.
Naar welk Café ga jij het meest?
In 1998 ben ik als vrijwilliger bij de GAY GAMES begonnen en erin gerold.
Bij het COC werd ik vrijwilliger en werkte ik bij het vrouwen café achter de bar.
Naar Café Oké Amsterdam ga ik het meest.
De tweede Café Pride in Wormerveer Lorzie, dat is 3 of 4 jaar geleden opgericht.
Voor wie is het Café bedoeld?
Iedereen die LHBTI en een verstandelijke beperking heeft
Heb je wensen voor Zonder Stempel?
Dat in elke provincie en stadsdeel een café mag ontstaan waar jezelf kan zijn.
Omdat niet iedereen altijd zichzelf durft te zijn en in een café een veilige haven vind.
Jess, bedankt voor dit interview
